De Ondernemende Vrouw en Boer zoekt Vrouw

In eerste instantie zouden we in Polen gaan wonen. Ik sprak zelfs een aardig woordje Pools (De Ondernemende Vrouw en Boer zoekt Vrouw). Maar nadat de koop van een boerenbedrijf in Polen afgeketst was, werd het een heel klein dorpje in voormalig Oost-Duitsland achter Berlijn, vlakbij Polen. Als ik in mijn keuken stond, kon ik met helder weer over de Oder wegkijken. Ik werkte voor mijn vertrek bij Debitel. Een grote telecomaanbieder in de Randstad. Elke dag wurmde ik me in een ander mantelpakje met hoge hakken en stapte in mijn gave leaseauto (compleet met mooie velgen en de allernieuwste snufjes). Aan het einde van de maand werd er een mooi salaris op mijn bankrekening gestort. En dat alles ging ik opgeven voor mijn boer die in Oost-Duitsland een bedrijf had gekocht.

Mijn beste vriend in Oost-Duitsland

We kochten een hond, Henk, die meer woog dan ik en poten had als een kameel. We vertrokken naar Altranft op Valentijnsdag. Henk was mijn beste vriend als ik heimwee had.  Heel veel avonden zat ik alleen. In het begin zelfs zonder Nederlandse tv. Internet was net in opkomst. De verbinding was zo traag dat ik al blij was als ik 3 mailtjes per week kon versturen. Netflix hadden we al helemaal niet. De eenzame avonden vulde ik met lezen en ik vertaalde websites voor een Nederlands bedrijf.

Iedereen die op bezoek kwam, bracht bitterballen en Zaanse mayonaise mee. Dat miste ik heel erg. Mijn moeder stuurde me wekelijks Het Weekblad voor Deurne op. Mijn relatie hield geen stand, ik had heimwee en mijn werk was absoluut niet uitdagend. Een ervaring rijker en een illusie armer kwam ik terug naar Deurne net voordat ik mijn 30e verjaardag vierde. Mijn moeder was dolblij en maakte de logeerkamer gezellig.

De eerste keer dat ik Altranft kwam binnenrijden verbaasde ik me over de straten. Twee rijen betonnen stoeptegels vormden een straat. Maar er was wel een Lidl. Dat maakte veel goed;-). Je kunt je voorstellen dat heel veel bewoners uit ons dorpje in ons bedrijf werkten. Niet altijd even gemakkelijk. Ik deed een keer boodschappen bij die beroemde Lidl en kocht tomaten. Dacht er niet bij na. Ik kocht gewoon tomaten. Ik kwam thuis en zette de boodschappentassen naast de auto. Op dat moment kwam er een medewerker van ons bedrijf aan die een praatje met me maakte. Maar opeens werd hij boos. Ik had tomaten uit Nederland gekocht. Als ik wilde integreren in hun Duitse gemeenschap dan werd er van me verwacht dat ik toch echt Duitse tomaten zou kopen. Ik had hem teleurgesteld.

En voor degene die zich afvragen of ik koeien kan melken. Haha nee. Dat soort grote bedrijven hebben ook gewoon een kantoor waar je in jurkje en hakken naartoe kunt. Het is daar iets andere koek dan bij 98% van de boeren in Nederland. Alles is groot, groter, grootst.

Een ervaring rijker en een illusie armer kwam ik terug naar Nederland net voor mijn 30e verjaardag.

Veel kijkplezier voor iedereen zodra het programma weer op TV is.

#bzv #mooieherinnering

Wil je meepraten over De Ondernemende Vrouw en Boer zoekt Vrouw? Laat dan hieronder een reactie achter.